ฝนกระเบื้องให้เป็นกระจก

 

 

 

 

 

 

 

 

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ที่ประเทศจีน
พระภิกษุจีน ๔ รูป ได้นัดหมายกันเก็บอารมณ์เข้ม
นั่งสมาธิ โดยไม่พูดจากัน เป็นเวลา ๓ วัน ๓ คืน

การปฏิบัติผ่านไปด้วยดี จนถึงคืนที่ ๓
ซึ่งใกล้จะครบกำหนด ได้มีลมพายุพัดแรง
พระภิกษุรูปที่ ๑ “ลมพัดแรงจัง”
พระภิกษุรูปที่ ๒ “สงสัยฝนจะตก”
พระภิกษุรูปที่ ๓ ไม่พอใจที่ถูกรบกวนความสงบ “พวกท่านพูดคุยอะไรกัน เรากำลังเก็บอารมณ์เข้มห้ามพูดจาไม่ใช่เหรอ”
พระภิกษุรูปที่ ๔ “มีข้าคนเดียวที่ไม่พูด”

ท่านตั๊กม้อซึ่งนั่งสัเกตการณ์อยู่ จึงหยิบจานกระเบื้องขึ้นมาฝน
พระภิกษุทั้งหลายเกิดความสงสัยจึงถามว่า “ท่านทำอะไร”
ท่านตั๊กม้อ “ข้ากำลังฝนกระเบื้องให้เป็นกระจก”
พระภิกษุ “มันจะเป็นไปได้หรือ ท่านก็น่าจะรู้อยู่”
ท่านตั๊กม้อ “นั่นน่ะสิ แล้วมันจะเป็นไปได้หรือ ที่พวกท่านนั่งหลับตานิ่งทั้งวันทั้งคืน เพื่อให้เกิดปัญญา”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความเพียรต้องตั้งอยู่บนพื้นฐานของปัญญา