ตัวปัญญาเป็นลักษณะของ
ความเบาสบายปลอดโปร่ง
ปัญญาที่เป็นโลกุตตระถึงเกิด

แต่ปัญญาที่เป็นโลกียะ
เกิดจากความรู้สึกนึกคิด
จดจำพินิจพิจารณา
มันไม่ได้เกิดจากความรู้สึก
โล่งโปร่งเบาเหมือนโลกุตตรปัญญา

ก่อนที่จะไปอยู่เหนือสุขได้
ต้องผ่านสุขเสียก่อน
เห็นความสุขเป็นเพียงบันไดขั้นหนึ่ง
ความทุกข์ก็เป็นบันไดขั้นหนึ่ง
ให้เหยียบขึ้นเหนืออารมณ์

เหมือนกับเราเหยียบบันไดขึ้นไป
เหนือบันไดก็คือบ้านที่อยู่ของกาย
เหนือสุขทุกข์ก็คือที่อยู่ของจิต
เหนืออารมณ์ก็คือเหนือกายเหนือใจ
ไปอยู่กับความจริงความรู้

เพราะความรู้สึกตัวธรรมดาๆ
ไม่เห็นมีสีสันอะไรลึกซึ้งพิสดาร
พอรู้สึกตัวแป๊บ เดี๋ยวก็ลืม
กลับไปเล่นกับความคิดปรุงแต่ง
เรื่องอื่นๆ โดยไม่รู้ตัว

ให้พยายามอดทน
อยู่กับความรู้สึกตัวแบบซื่อๆ
สดๆ ง่ายๆ ตื้นๆ นี้ให้นานๆหน่อย

แล้วจิตเดิมแท้จะคอยบอกเราว่า
ความรู้สึกตัวแท้ๆ นั้นเป็นอย่างไร
แบบไหนเป็นความรู้สึกตัว
ที่กิเลสสร้างขึ้นมา
แบบไหนเป็นความรู้สึกตัว
แบบมีสติปัญญา

ต้องหมั่นเฝ้าดู หมั่นสังเกต
ให้อยู่กับความรู้สึกตัวจริงๆ
แล้วจิตจะสร้างภาพความคิดมายาต่างๆ
มาหลอกเราไม่ได้

คนที่ปฏิบัติใหม่ๆ
จะหลงไปกับความคิดได้ง่าย
แต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปต่อต้านหรือเก็บกด
ให้มีสติรู้เท่าทันมันไปเรื่อยๆ
เดี๋ยวมันก็หยุดของมันเอง
มันคิดใหม่ก็รู้ใหม่ไปเรื่อยๆ