ก่อนเข้าเก็บอารมณ์ครั้งนี้
อาตมาได้ตั้งปณิธาน
กับตัวเองอย่างเด็ดเดี่ยวว่า
“ถ้าอัตตาไม่ตาย กูก็ต้องตาย
ถ้ากูไม่ตาย อัตตาก็ต้องตาย
เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว”
จากนั้นก็เริ่มสังเกต
เฝ้าดูการปลอมแปลงของอัตตา
มันจะดิ้น ต่อสู้ของมันไปทุกๆ รูปแบบ
เพื่อความอยู่รอดของมัน
มันเป็นการต่อสู้
ชิงไหวชิงพริบที่โหดร้ายมาก
ระหว่างความแหลมคมของปัญญาญาณ
และ ความเจ้าเล่ห์ ของอัตตา
มันเป็นเสมือนศัตรูที่ไล่ล่ากัน
อย่างสาหัสสากรรจ์
ยิ่งกว่าการต่อสู้ในสนามรบ
เย็นวันนั้น…..หลังจากการต่อสู้ระหว่าง
อัตตา กับ ปัญญาญาณ จบลง
ก็รู้สึกโล่งโปร่ง เบาสบาย
อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
นั่งปฏิบัติภาวนา
ไม่รู้สึกปวดเมื่อยอีกเลย
นั่งนานเท่าไรก็ได้
เหมือนกับว่าใจเราทะลุความปวด
ระดับต่างๆ ไปแล้ว
ร่างกายก็เป็นไป
ตามธรรมชาติของมัน
คือ ปวดบ้าง หายบ้าง
ไปตามกฎของสังขาร
เพียงแต่เจ้าอัตตา
ไม่เข้ามาอ้างตัวว่า
เป็นเจ้าของรูปนามนี้อีกต่อไป
การปฏิบัตินี้เราต้องเรียนด้วยตัวของเราเอง
เราต้องสอนตัวเราเอง
เราต้องเห็นด้วยตัวของเราเอง
เราต้องรู้ด้วยตัวของเราเอง
เราต้องเข้าใจด้วยตัวของเราเอง
เราต้องทำด้วยตัวของเราเอง
ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องสนใจในบุคคลอื่น
พระพุทธยานันทภิกขุ