รู้เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร

พระพุทธเจ้าทรงแสดงวิถีทางสู่ความไม่ทุกข์ ด้วยการเจริญสติ ระลึกรู้อยู่กับการยืน เดิน นั่ง นอน และให้ระลึกรู้เมื่อความรู้สึกนึกคิดผุดขึ้นมา โดยมีเคล็ดลับว่า ให้รู้เฉยๆ ในสิ่งที่กำลังแสดงตัวโดยไม่ต้องไปทำอะไร

เวลากายเคลื่อนไหว ถ้าเรารู้เฉยๆ การเคลื่อนไหวก็เป็นเพียงกิริยา เป็นเพียงอาการ ไม่มีเราเป็นผู้ทำ ไม่มีเราเป็นผู้รับกรรม
เวลานั่งนานๆ เกิดความปวดเมื่อย เราเห็นอาการที่เกิดขึ้น เห็นแล้วสมควรบำบัด ก็บำบัด แต่ถ้าเราไม่ยอมรู้เฉยๆ เวลากายเจ็บ กายปวด จะมีเราเป็นผู้อึดอัด ขัดเคือง มีเราเป็นผู้ทุกข์ทันที
เวลามีความนึกคิด หรืออารมณ์ ถ้าเรารู้เฉยๆ ความนึกคิดอารมณ์ ก็เป็นเพียงอาการของจิตที่วูบไหวขึ้นมาแล้วดับไป แต่ถ้าเราไม่ยอมรู้เฉยๆ เราจะเข้าไปในเรื่องที่คิด แล้วก็จะเป็นสุขเป็นทุกข์กับมันทันที
จงฝึกจิตให้คุ้นเคยกับสภาพการรู้เปล่าๆนี้ไว้ รูปเคลื่อนไหว นามปรากฏ เราก็รู้เฉยๆ ถ้าเรารู้สึกตัวเป็นแล้ว ความรู้สึกตัวจะถอยออกมาเป็นผู้เห็นความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ของกายและใจ เห็นบ่อยเข้า ๆ ก็จะเกิดความเบื่อหน่าย คลายความยึดมั่นถือมั่น และปล่อยวาง สู่ความไม่ทุกข์ ในที่สุด

ตามดูกายเคลื่อนไหว ตามรู้ใจคิดนึก