เราให้อาหารอัตตา อยู่ตลอดเวลา
ความอยาก คือ ตัณหา
โดยรากลึกๆ แล้ว
มันเป็นต้นเหตุให้เกิด อัตตา ตัวตน
เราจะไม่เคยเห็นหน้าตา
ที่แท้จริงของมันเลย
ถ้าเราไม่เผชิญหน้ากับมันตรงๆ
ความอยากทั้งหลายทั้งปวง
ล้วนเป็นเหยื่อ และ อาหาร
อันโอชะของ อัตตา
แม้ความอยากเล็กๆ น้อยๆ
เช่น ความอยากจะลุก
ความอยากจะนั่ง อยากจะไป
อยากจะกิน ดื่ม ฯลฯ อะไรเหล่านี้
เราไม่เคยสังเกต
และตอบสนองมันไปเรื่อยๆ
ก็เท่ากับหล่อเลี้ยงความอยาก
ให้มันจัดจ้าน เติบโตขึ้นเรื่อยๆ
อัตตา ก็โตขึ้นเรื่อยๆ
จากตัวเล็กเท่าลูกแมว
มันเติบโตเท่าแม่เสือได้ในเวลาไม่นาน
ก็เพราะเราไม่รู้จักมัน
หลงหาอาหารเลี้ยงมันทุกวััน
วันใดหาให้มันกินไม่ทัน
มันก็กัดเราเจ็บวันละหลายครั้ง
และตายวันละหลายหน
ดังนั้น เมื่อพระพุทธองค์
ได้ประจักษ์แจ้งเห็นตัณหาครั้งแรก
พระองค์ถึงกับอุทานออกมาว่า
“เมื่อเรายังไม่พบปัญญาญาณ
เราได้แล่นท่องเที่ยวไปในสงสาร
เป็นอเนกอนันตชาติ อันไม่อาจนับได้
ดูก่อนเจ้าตัณหา ผู้สร้างอัตตา(ภพ)
บัดนี้เรารู้จักเจ้าเสียแล้ว
เจ้าจะมาสร้างอัตตาให้เราไม่ได้อีกต่อไป
เราได้ทำลายโครงสร้าง (อุปาทาน ชาติ ภพ)
ของเจ้าเสียแล้ว
จิตของเราได้ถึงแล้ว
ซึ่งความสิ้นไปของความอยาก”
พระพุทธยานันทภิกขุ