ถ้าพวกคุณได้ศึกษาคำสอนของหลวงพ่อเทียน คุณจะพบว่า มีคำหนึ่งที่ฟังดูเรียบง่าย คำคำนั้นคือคำว่า ปรกติ หรือศีล คือ ความปรกติ หรือคำกล่าวว่า ศีลนั้นรักษาคนมิใช่ว่าคนรักษาศีล คำพูดพวกนี้เป็นคำพูดที่สื่อตัวสภาวธรรม มิใช่คำสอนที่สื่อถึงข้อวัติปฏิบัติ คำสอนที่เราได้ยินกันมาคือ การรักษาศีลทำจิตใจให้บริสุทธิ์ ด้วยลักษณะของการใช้คำพูดอธิบายแบบนี้ มันทำให้คนเราเข้าใจไปว่า เราต้องทำอะไรบางอย่างลงไปเพื่อรักษาอะไรบางอย่างไว้ ศีลตัวที่รักษาคนนี้คือ ศีลปรมัตถ์ ไม่ใช่ศีลข้อปฏิบัติที่ต้องมานั่งทำตาม เมื่อศีลตัวนี้ปรากฏขึ้นแก่ญาณปัญญาของใครก็ตาม บุคคลนั้นจะรู้วิธีดำรงตน ไม่ให้ไหลไปตามการแปรเปลี่ยนของจิตใจ ศีลปรมัตถ์ตัวนี้จึงทำหน้าที่รักษาผู้ที่เข้าถึงมัน ให้พ้นไปจากจิตใจของตัวเค้าเอง จึงกล่าวว่า ศีลนั้นรักษาคน จากทางที่ผมได้ผ่านมา ผมเริ่มเข้าใจคำว่า “ปรกติ” เมื่อเข้าถึงจุดครึ่งทาง ผมมั่นใจเลยว่าใครก็ตามที่มาประสบกับตัวนี้ จิตใจจะต้องเปลี่ยนไปจากเดิมแน่เพราะความเชื่อที่ว่าทุกอย่างนั้นตกอยู่ภายใต้กฏไตรลักษณ์จะถูกทำให้สั่นคลอน และประตูแห่งวิปัสสนาจะเปิดออกให้ การเข้าใจเรื่อง ศีลปรมัตถ์ มันคือการได้รับรู้ว่า ตัวปรกติคือ ตัวที่ไม่แปรเปลี่ยนตามกฎแห่งความไม่เที่ยง ตามความเข้าใจของผม ระดับโสดาบันที่บัญญัติขึ้นตามตำรายังไม่เป็นวิปัสสนาเต็มที่ มันจะเริ่มกันจริงๆตอนระยะสกิทาคามี พวกคุณเตรียมใจเอาไว้ได้การเปลี่ยนระดับแต่ละครั้งจะทำลายทัศนคติความเข้าใจที่เคยมีอยู่ในขั้นก่อนๆ พวกคุณจะได้สัมผัสการเปลี่ยนสภาพจากโง่ไปเป็นฉลาด ใครบางคนในพวกคุณอาจจะสังเกตว่า ทำไมในบล็อกนี้ผมพูดถึง ศีลปรมัตถ์ บ่อยมาก นั่นเพราะว่านี่คือจุดสำคัญที่จะทำให้คุณเดินต่อไปได้โดยไม่จำเป็นต้องมีครูบาอาจารย์คอยกระหนาบอีก สำหรับผมสกิทาคามีหมายถึงบุคคลผู้รู้ทางไป ตราบใดที่คุณมั่นคงเชื่อมั่นในศีลปรมัตถ์แม้มันยังไม่แข็งเต็มที่ มันจะค่อยๆพาคุณผ่านปัญหาทุกตัวเป็นขั้นเป็นตอนไปได้ทุกปัญหา และในขณะเดียวกันนั้นเองตัวมันจะพัฒนาสะสมความแข็งแกร่งเหมือนแมวที่ค่อยๆปราดเปรียวขึ้นเรื่อยๆ นั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมผมไม่ค่อยเน้นอารมณ์ระยะรูปนาม เพราะผู้ที่เข้าสัมผัสกับอารมณ์รูปนามในสายหลวงพ่อเทียนนั้นมีมาก แต่ผู้ที่มาถึงจุดครึ่งทางมีน้อย และบล็อกนี้ก็พุ่งความสนใจไปในคนกลุ่มน้อยอยู่แล้ว หากพวกคุณเป็นคนประเภทมุ่งหวังช่วยคนส่วนใหญ่ข้ามมหาสมุทรเลิกอ่านไปเลยก็ได้ครับ จากสิ่งที่ผมพบเห็นมานั้น บุคคลที่มีความตั้งใจอย่างนั้นในขณะที่ตัวเองยังรู้ไม่จบสิ้นจริง ท้ายที่สุดจะจมลงไปพร้อมกับบรรดาคนที่ตัวคิดจะช่วยนั่นเอง